Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łańcucie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 sierpnia 2017 roku.

Obwiniony S. D. stanął pod zarzutem popełnienia wykroczenia z art. 92a kw.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 29 listopada 2015 roku około godziny 8.28 obwiniony S. D. kierował samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), posiadającym karoserię w srebrnym kolorze, poruszając się nim w kierunku Ł. od strony G.. Towarzyszyła mu A. S..

/ dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 4, zeznania świadka A. S. /

Przejeżdżając przez miejscowość G. poruszał się z prędkością 89 km/h, mimo że na tym odcinku drogi obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h co wynika z faktu, iż jest to teren zabudowany. Powyższe przekroczenie dozwolonej prędkości zostało zarejestrowane przy pomocy laserowego miernika prędkości (...) o numerze (...) posiadającego legalizację ważną do dnia 31 grudnia 2015 roku.

/ dowód: zeznania świadka P. D. – k. 29-30, kopia świadectwa legalizacji przyrządu do pomiaru prędkości k. 4, nagranie z pomiaru prędkości zapisane na płycie CD k. 5 /

Pomiar prędkości został dokonany z miejsca oddalonego o 74 m od bramownicy systemu v. (...)i o 29,50 m od napowietrznej linii średniego napięcia o napięciu znamionowym 15 kV. Z kolei w odległości 56,40 m od tego miejsca znajduje się napowietrzna linia średniego napięcia o napięciu znamionowym 30 kV. Obie linie przebiegają nad drogą, którą w dacie zdarzenia będącego przedmiotem postępowania poruszał się pojazd kierowany przez obwinionego.

/ dowód: oględziny miejsca zdarzenia k. 41-42, plan miejsca oględzin k. 46, informacja dotycząca rodzaju linii energetycznych k. 50 /

Pomiar wykonany laserowym miernikiem prędkości (...)i wskazana przez to urządzenie prędkość 89 km/h dla pojazdu widocznego na nagraniu spełnia wszystkie techniczne cechy prawidłowego pomiaru. Miernik w chwili wykonania pomiaru był sprawny i posiadał prawidłową zbieżność osi optycznej celownika z osią laserowej wiązki pomiarowej. Przedmiotowy miernik prędkości według specyfikacji producenta jest odporny na działanie pól elektrycznych, magnetycznych i elektromagnetycznych występujących wokół napowietrznych linii energetycznych

/ dowód: instrukcja obsługi k. 40, opinia biegłego k. 58-76/

Obwiniony S. D. ma 65 lat, jest rozwiedziony, nie ma nikogo na utrzymaniu. Z zawodu jest stolarzem. Utrzymuje się renty w wysokości 803 zł. Jest właścicielem zabudowanej nieruchomości. Nie leczy się psychiatrycznie. Nie był dotychczas karany.

/ dowód: dane osobowe obwinionego – k. 28, informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 13 /

Obwiniony S. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach podał, że poruszał się z prędkością większą niż 50 km/h, ale nie przekraczającą 60 km/h i w związku z tym zarejestrowana prędkość nie była prędkością jego pojazdu, lecz prawdopodobnie samochodu na ukraińskich numerach rejestracyjnych, który go wyprzedził. Utrzymywał przy tym, że policjant dokonujący pomiaru posługiwał się urządzeniem marki (...), stojąc w odległości maksymalnie 10 m od linii wysokiego napięcia co skutkowało tym, że wynik pomiaru był nieprawidłowy, gdyż pole wytworzone przez te linie zakłóciło pracę urządzenia pomiarowego.

Powyższym wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę jedynie w tym zakresie w jakim korespondują z materiałem dowodowym przyjętym za podstawę ustaleń zaś w pozostałym zakresie odmówił im mocy dowodowej uznając, że zostały one złożone na użytek toczącego się postępowania. W kontekście wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego nie sposób bowiem dać wiary twierdzeniom obwinionego negującym zasadność postawionego mu zarzutu, zwłaszcza że w głównej mierze opierają się one na jego subiektywnych odczuciach i tym samym nie dają podstaw do podważenia mocy dowodowej zeznań świadka P. D. dotyczących uzyskanego wyniku pomiaru prędkości pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) tym bardziej, że z wypowiedzi obwinionego wynika, iż pokonując odcinek drogi znajdujący się w zasięgu działania urządzenia do pomiaru prędkości nie obserwował w sposób nieprzerwany wskazań prędkościomierza co zresztą jest w pełni zrozumiałe. W tej sytuacji wręcz oczywistym jest, iż jego twierdzenia dotyczące prędkości z jaką się poruszał, nie mogą mieć przesądzającego znaczenia przy ocenie kwestii jego odpowiedzialności za czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania. Doświadczenie życiowe uczy bowiem, iż odczucia kierowców dotyczące powyższej kwestii niejednokrotnie znacznie odbiegają od rzeczywistego stanu rzeczy.

W kontekście wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego za całkowicie chybione uznać należy też twierdzenia obwinionego zmierzające do wykazania, że pomiar prędkości został dokonany urządzeniem typu I.. Pozostają one bowiem w oczywistej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w trakcie postępowania, z którego wynika w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, iż pomiaru tego dokonano przy użyciu miernika laserowego typu T. (...) o nr (...). Z treści opinii biegłego wynika bowiem, iż dołączony do akt sprawy zapis Video wyklucza możliwość posługiwania się podczas pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego radarem typu (...), w przypadku którego wykonanie rejestracji obrazu byłoby niemożliwe.

Bez wpływu na treść rozstrzygnięcia pozostały też twierdzenia obwinionego, z których wynika, że przed zatrzymaniem go do kontroli drogowej został wyprzedzony przez samochód na ukraińskich numerach rejestracyjnych, który poruszał się ze znacznie większą prędkością, mimo że fakt ten znajduje też odzwierciedlenie w treści zeznań złożonych przez świadka A. S.. Wyżej wskazana okoliczność nie daje bowiem jeszcze podstaw do poddawania w wątpliwość zasadności zarzutu postawionego obwinionemu, zwłaszcza że z jego wyjaśnień jednoznacznie wynika, że ów manewr wyprzedzania został wykonany na odcinku drogi znajdującym się przed znakiem wprowadzającym ograniczenie prędkości do 50 km/h. Przy tej okazji należy zwrócić uwagę, że w wyjaśnieniach obwinionego składanych na różnych etapach postępowania występują istotne rozbieżności dotyczące koloru nadwozia samochodu, który go wyprzedził co uniemożliwia dokonanie na nich podstawie jednoznacznych ustaleń w tym zakresie, zwłaszcza że świadek A. S. w swoich zeznaniach w odmienny sposób opisała miejsce, w którym ów manewr wyprzedzania został wykonany.

Wbrew stanowisku prezentowanemu przez obwinionego zasadności postawionego mu zarzutu nie podważa też fakt, iż na nagraniu dołączonym do akt sprawy nie jest widoczny numer rejestracyjny samochodu, którego dotyczył pomiar. Przedmiotowe nagranie nie stanowi bowiem jedynego dowodu obciążającego obwinionego i w związku z tym ocena jego mocy dowodowej nie może być dokonywana w oderwaniu od treści zeznań świadka P. D., który w dacie zdarzenia obsługiwał urządzenie, przy pomocy którego został dokonany pomiar prędkości. Słuchany przed Sądem świadek ten stanowczo stwierdził, że nie ma takiej możliwości, żeby dokonany przez niego pomiar dotyczył pojazdu, który wyprzedził samochód kierowany przez obwinionego. Biorąc przy tym pod uwagę treść nagrania dołączonego do akt sprawy wskazującego czas, w którym został dokonany pomiar prędkości, oraz godzinę zatrzymania obwinionego do kontroli drogowej w powiązaniu z faktem, iż po odcinku drogi, na którym został wykonany pomiar przed samochodem obwinionego nie poruszał się inny pojazd wiarygodność zeznań ww. świadka dotyczących powyższej kwestii nie budzi zastrzeżeń. Przy tej okazji odnotowania wymaga, iż po odtworzeniu nagrania dołączonego do akt sprawy obwiniony przyznał, iż widoczny na nim samochód należy do niego i dopiero w dalszej fazie postepowania zaczął zgłaszać wątpliwości w tym zakresie.

Z wyżej przytoczonych względów za podstawę swych ustaleń odnośnie okoliczności, przyczyny jak też przebiegu kontroli drogowej przeprowadzonej w dacie przedmiotowego zdarzenia w stosunku do obwinionego Sąd przyjął w głównej mierze zeznania świadka P. D. uznając, że ich wiarygodność nie budzi zastrzeżeń. Jego wypowiedzi dotyczące prędkości z jaką poruszał się pojazd kierowany przez obwinionego opierają się bowiem na wyniku pomiaru dokonanego przy użyciu laserowego miernika prędkości, którego przebieg został utrwalony na nagraniu dołączonym do akt sprawy. Wyniki przeprowadzonego w sprawie materiału dowodowego nie dostarczyły przy tym podstaw do poddawania w wątpliwość prawidłowości przedmiotowego pomiaru. Nie bez znaczenia przy dokonywaniu oceny zeznań ww. świadka pozostaje też fakt, iż z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, iż w momencie poprzedzającym zatrzymanie obwinionego do kontroli przed jego samochodem nie poruszały się inne pojazdy. Powyższe wyklucza tym samym możliwość przyjęcia, aby wskazana przez urządzenie pomiarowe prędkość 89 km/h była prędkością innego pojazdu niż kierowany przez obwinionego. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje też jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego został dokonany w niewłaściwym miejscu z uwagi na znajdujące się w pobliżu linie energetyczne, W efekcie tego zgłaszane przez niego zastrzeżenia w tym zakresie pozostały bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Na odmienną ocenę mocy dowodowej zeznań świadka P. D. nie wpływa fakt, iż podczas przesłuchania na rozprawie błędnie określił on miejsce, w którym dokonał zatrzymania obwinionego. W przekonaniu Sądu okoliczność ta nie świadczy o niewiarygodności jego relacji w pozostałym zakresie, zwłaszcza że pomyłkę tę świadek wytłumaczył tym, że od jakiegoś czasu pomiary prędkości są dokonywane na wcześniejszym odcinku drogi. Zaakcentowania wymaga zarazem, że w pozostałym zakresie jego zeznania korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, który został obdarzony przymiotem wiarygodności. Natomiast samo miejsce, z którego był dokonywany pomiar prędkości było możliwe do ustalenia w oparciu o nagranie dołączone do akt sprawy i wobec tego nie sposób przyjąć, aby początkowe wskazanie przez ww. świadka innego miejsca miało na celu wprowadzenie sądu w błąd.

Z kolei przeprowadzony w sprawie dowód z oględzin pozwolił na poczynienie ustaleń odnośnie usytuowania napowietrznych linii energetycznych i ich odległości, od miejsca z którego był dokonywany pomiar prędkości samochodu, którym kierował obwiniony.

U podstaw poczynionych w sprawie ustaleń dotyczących prawidłowości dokonanego pomiaru prędkości legła pisemna opinia biegłego W. L., w treści której szczegółowo opisał on zasady działania i użycia przyrządu do pomiaru prędkości w ruchu drogowym marki U. (...) (...), a także odniósł się do możliwości objęcia pomiarem innego pojazdu niż kierowany przez obwinionego stwierdzając, że przeprowadzona analiza techniczna materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż nie mogło mieć miejsca błędne przyporządkowanie pojazdowi widocznemu na nagraniu prędkości należącej do innego pojazdu na skutek niezamierzonego, nieświadomego bądź celowego skierowania wiązki laserowej obok lub ponad tym pojazdem na inny pojazd jadący obok/za/przed namierzanym pojazdem z uwagi na fakt utrzymywania przez funkcjonariusza Policji dokonującego pomiaru wiązki laserowej na pojeździe widocznym na pierwszym planie w całym cyklu pomiarowym (0.33s). Jednocześnie biegły wskazał, iż pomiar wykonany laserowym miernikiem prędkości (...)i wskazana przez to urządzenie prędkość 89 km/h spełnia wszystkie techniczne kryteria prawidłowego pomiaru. Miernik w chwili wykonania pomiaru był bowiem sprawny i posiadał prawidłową zbieżność osi optycznej celownika z osią laserowej wiązki pomiarowej. W swej opinii biegły wykluczył też, aby wpływ na uzyskany wynik pomiaru mogły mieć linie energetyczne przebiegające w pobliżu miejsca, z którego był dokonywany przedmiotowy pomiar powołując się na specyfikację producenta, zgodnie z którą urządzenie marki U. (...) (...) jest odporne na działanie występujących wokół napowietrznych linii energetycznych pól elektrycznych, magnetycznych i elektromagnetycznych. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia jest jasna i pełna zaś wnioski z niej płynące zostały poparte w pełni przekonującą argumentacją i w związku z tym jej moc dowodowa nie budzi wątpliwości.

W niewielkim zakresie przy rekonstrukcji stanu faktycznego zostały natomiast wykorzystane depozycje świadka A. S. /k. 30-31/, albowiem nie wniosły one wiele istotnego do sprawy. Powyższe stwierdzenie jest konsekwencją faktu, iż relacjonując przebieg zdarzenia będącego przedmiotem postępowania podała ona, że podczas jazdy samochodem kierowanym przez obwinionego nie zwracała uwagi na wskazania licznika. Tym samym treść jej zeznań nie daje podstaw do podważenia zasadności zarzutu postawionego obwinionemu.

W poczet pełnowartościowego materiału dowodowego Sąd zaliczył natomiast dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy uznając, że ich moc dowodowa nie nasuwa żadnych zastrzeżeń.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu swoim zachowaniem obwiniony S. D. zrealizował w pełni znamiona wykroczenia z art. 92a kw przewidującego odpowiedzialność za niestosownie się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Kompleksowa ocena wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego nie pozostawia bowiem wątpliwości co do tego, że pomiar prędkości dokonany w dacie tegoż zdarzenia dotyczył samochodu kierowanego przez obwinionego co prowadzi do wniosku, że poruszając się z prędkością 89 km/h nie zastosował się on do ograniczenia prędkości obowiązującego w terenie zabudowanym, wynikającego z przepisu art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, iż prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00-23.00 wynosi 50 km/h. Powyższe skutkuje przyjęciem, iż obwiniony wyczerpał znamiona strony przedmiotowej wyżej powołanego wykroczenia. Z kolei fakt posiadania przez obwinionego prawa jazdy pozwala na zajęcie stanowiska, iż znana mu jest treść przepisów Prawa o ruchu drogowym. Tym samym podjęcie przez niego decyzji dotyczącej jazdy samochodem z większą prędkością niż dozwolona na danym odcinku drogi jest równoznaczne z istnieniem po jego stronie zamiaru popełnienia przypisanego mu wykroczenia co przesądza o umyślności jego działania.

Z kolei uwzględniając wiek, wykształcenie i doświadczenie życiowe obwinionego niewątpliwym jest, iż jest on osobą w pełni zdatną do przypisania mu winy. Wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego nie dostarczyły bowiem podstaw do przyjęcia, aby w dacie zdarzenia znajdował się on w atypowej sytuacji motywacyjnej mogącej wpłynąć na ograniczenie stopnia jego zawinienia.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych uznając, że jest ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, przy ocenie którego wzięto pod uwagę rodzaj dobra chronionego naruszonym przepisem oraz zakres przekroczenia dozwolonej prędkości. Zdaniem Sądu orzeczona wyrokiem kara będzie w sposób pozytywny wpływać na postawę obwinionego, powstrzymując go od popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości jak też będzie kształtować w jego najbliższym otoczeniu przekonanie o nieuchronności sankcji za łamanie norm prawa. Wysokość orzeczonej grzywny została także dostosowana do sytuacji majątkowej i osobistej obwinionego. Zamierzeniem Sądu było, aby kara ta stanowiła dla obwinionego realną dolegliwość i tym samym wpłynęła motywująco na jego postawę jako odpowiedzialnego uczestnika ruchu drogowego co jest szczególnie pożądane z uwagi na liczne przypadki przekraczania przez kierowców dozwolonej prędkości.

Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje oparcie w treści przepisów powołanych w wyroku. Mając na uwadze wysokość dochodów obwinionego Sąd zwolnił go w znacznej części z kosztów postępowania uznając, że ich poniesienie w pełnej wysokości przekracza jego możliwości finansowe.

SSR Renata Jucha